Voornaamwoorden: Zij/Zij
Activisme lijkt niet alleen op het leiden van een protest. Het is je gemeenschap dienen door sociaal werk. Of dat low-fi filmpje waardoor je je een beetje minder alleen in de wereld voelt. Het is de zwarte, queer multimedia-kunstenares Corinne Smith, ook wel liefkozend bekend onder de bijnaam Critty Smitty. Door verf te verwerken tot ontroerende verkenningen van vreugde te midden van verdriet en verlies, is Corinne een bewijs van de kracht van kunst als activisme.
Laten we beginnen met je carrière als kunstenaar.
Ik maak al kunst zolang ik me kan herinneren. Ik had veel sociale angst toen ik jonger was en uitte mijn grote verbeelding door te tekenen. Na zo'n rijke, positieve associatie met kunst te hebben gehad, had ik een afschuwelijke ervaring op de universiteit. Daar realiseerde ik me dat de kijk van de grotere wereld op kunst meer snijdend was, vol niet-opbouwende feedback en kritiek. Deze ervaring bracht me ertoe een tijdlang geen kunst te beoefenen. Kunst was altijd een veilige ruimte en emotionele uitlaatklep voor me geweest, maar het enige wat het me toen bracht waren die gevoelens van pijn die ik had ervaren toen ik op school werkte met leraren die toevallig meestal blank waren en niet echt begrip hadden voor de achtergrond van andere mensen. Het interessante is dat ik me nooit geïsoleerd voelde wat mijn queer identiteit betreft, maar wel wat mijn vrouw-zijn en daar bovenop nog eens mijn zwarte vrouw-zijn betreft. En zo speelt kruisbestuiving zeker een rol in de kunst die ik nu maak en hoe ik opkom voor andere mensen in deze onderdrukkende systemen.
Op welk moment werd je kunst activisme?
De grote vonk was vorig jaar, na de moord op George Floyd en de protesten die ontstonden – zowel in de wereld als hier in Oakland. Veel gebouwen werden dichtgetimmerd, en er was een grote roep om kunst als commentaar op wat er gebeurde en dat het zo'n zware, verwoestende tijd was. Vaccins waren nog niet uitgerold, en ik voelde me erg geïsoleerd. Behalve dat ik naar drive protests ging, wist ik niet echt hoe ik kon meedoen op een manier die veilig voelde, dus solliciteerde ik op een oproep voor muurschilderingen in de stad. Mijn eerste muurschildering was een combinatie van gebarende, vrolijke kleuren en toonde een portret van mezelf kijkend naar Angela Davis, een sterke figuur uit de Black Panther Party, een sterke, queer vrouw uit Oakland die het werk voortzet van hen die de weg voor ons gebaand hebben.
Na in mijn tiny house te hebben gezeten en niet echt met mensen te hebben omgegaan, bracht het me zoveel vreugde om dit werk in Oakland te doen. Door aan dat stuk te werken en mensen te zien die me benaderen en met me praten over het kunstwerk dat ik maak of over het kunstwerk dat zij maken, voel ik me op een tastbare, vreugdevolle manier verbonden met de gemeenschap. De manier waarop ik nu opkom komt altijd vanuit een lens van positiviteit, want ik weet hoe isolerend het kan zijn om je alleen te voelen, om het gevoel te hebben dat alles een pijnlijke strijd moet zijn. Dat werk wakkerde kunst als activisme voor me aan, en liet me zien hoe radicale vreugde haar eigen vorm van activisme is.
Wie heeft de weg gebaand voor jou om hier vandaag te zijn?
Toen ik uit de kast kwam, wat later in mijn leven was, ontdekte ik dat mijn grootvader - mijn persoon toen ik opgroeide - queer was. We zijn altijd kismet geweest. Mijn grootouders verhuisden naar Detroit tijdens de depressie en mijn tantes en ooms werden geboren in de jaren veertig en vijftig, wat een andere tijd was. Ik denk dat zijn queerness een twistpunt was tussen mijn moeder, haar zussen en mijn oma.
Alles wat mijn grootvader deed in een poging om in zijn waarheid te leven terwijl hij voor zijn gezin zorgde, heeft ertoe geleid dat ik hier vandaag sta. Hij hielp vrij letterlijk de weg voor mij vrij te maken. Hij hielp mijn moeder in deze wereld te brengen, zonder wie ik hier nooit zou zijn. Hij gunde me een leven in deze tijd, waarin ik veiliger naar buiten kan treden dan hij kon en een volwaardig leven kan leiden waarin ik ervoor kan kiezen af te stappen van het traditionele en verwachte en mijn eigen pad te kiezen.
Hoe beïnvloedt je kruispunt van identiteiten hoe je je door de wereld beweegt?
Het beïnvloedt alles. Ik denk dat een van mijn grootste sterktes empathie is. En veel daarvan komt voort uit hoe ik opgroeide, uit het navigeren door het leven als een cis vrouw. Het komt van het navigeren door mijn leven als een zwarte persoon. Het komt van het navigeren door mijn leven als een queer persoon. Toen ik voor mijn familie “uit de kast kwam”, vertelden ze me dat ze onvoorwaardelijk van me hielden, wat het beste was waar ik ooit op kon hopen. Het eerste wat mijn moeder zei was iets in de trant van: "Weet je, je bent al een zwarte vrouw." Ze zei het niet op een teleurgestelde manier, maar ze wees me erop dat dit zou toevoegen aan al de dingen die ik al tegen me opgestapeld heb.
Dit kruispunt van identiteiten heeft me gevormd tot iemand die altijd naar mensen omkijkt. Het heeft me gevormd tot iemand die altijd bij mensen wil zitten, ook als ze niets te zeggen hebben. Iets wat ik geleerd heb is dat veel mensen zich niet altijd veilig voelen om hun behoeften en zorgen te uiten, omdat de omgeving waarin ze geweest zijn dat niet bevorderd heeft. Ik denk dat mijn ervaringen me gevormd hebben tot iemand die over het algemeen bereid is de meeste mensen het voordeel van de twijfel te geven en de ruimte om te leren. Ik geef mezelf ook de ruimte om te leren, want ik heb beslist niet altijd gelijk.
Welke – grote of kleine – daden onderneem je in je dagelijks leven om verandering inzichtelijk te maken?
De kleine dingen zijn zo belangrijk. Ik weet dat er die immense druk is om het meest grandioze gebaar te maken, maar doe wat je kunt. Ik kan niet op grote manieren voor iedereen verschijnen, maar wel op een kleine manier voor iedereen. Dat kan eruit zien als doneren aan de onderlinge hulp of een maaltijd voor iemand maken. Het kan zijn dat je extra boodschappen koopt en koekjes maakt om naar een koelkast in de stad te brengen. Misschien heeft iemand moeite om de huur te betalen, misschien is iemands geliefde ziek of net overleden. Misschien voel ik me geroepen om een bloemen essence te maken voor iemand die met iets te maken heeft dat diep en emotioneel belastend is, misschien is het iemand een kaart sturen. Ik ben ook beschermheer van heel wat kunstenaars, schrijvers en activisten op Patreon.
Veel mensen hebben meer hulp nodig dan ze willen toegeven. Dus ik denk dat een van de grootste dingen die je kunt doen is: gewoon even checken. Soms hoef je iemand alleen maar te vragen wat het is dat ze nodig hebben. En dat is het dan. Misschien hebben ze niets nodig, maar je best doen om even bij iemand langs te gaan kan een groot verschil maken. Positiviteit in de wereld injecteren is een klein ding dat je kunt doen.
Je ontwierp een ontroerend stuk met de tekst: "YOU CAN'T STEAL MY JOY". Wat was de inspiratie achter de krachtige zin die in het centrum van dit werk staat?
Joy is zo'n radicale daad. Mijn partner deelde iets dat ze gelezen had dat verwees naar vreugde als een spier die je actief moet gebruiken. Weer aan kunst gaan doen terwijl ik een van de meest zielsverpletterende banen had die ik ooit had, is wat vreugde bij me terugbracht. Ik werkte 60 uur per week, in een functie die me geen voldoening bracht, op een werkplek die woekerde van racisme en seksisme. Ik besefte dat niemand me vreugde kan verschaffen behalve ikzelf. En niemand kan me vreugde ontnemen.
En zo begon ik die vreugde te cultiveren. Ik begon meer wandelingen te maken, meer tijd in de natuur door te brengen en meer te aquarelleren - en dat alles gaf me een veel beter gevoel. Ik moet me oefenen in de dingen die me vreugde brengen, anders word ik van energie gezuiverd. Zo kwam ik op die zin. Je kunt veel van me afnemen, maar niet mijn vreugde.
Wat geeft je, in deze wereld die vraagt om queer mensen te laten verschrompelen – vooral zij die meervoudige vormen van onderdrukking ervaren –, de moed om verandering te bewerkstelligen?
Ik denk dat een keerpunt was toen ik in februari van dit jaar een van de meest toxische banen die ik ooit gehad heb, verliet om mijn eigen ding te doen. Hoewel er veel was dat ik kon forceren om te pleiten voor de teams onder me en de mensen om me heen, was ik nog steeds verantwoording schuldig aan iemand anders. Er was maar weinig dat ik kon doen. Ik voelde me onveilig en voor degenen om wie ik gaf, kon ik geen hulp bieden de veiligheidsbel te regelen. Ik moest er iets van zeggen - en dat deed ik dus. Ik hield hen verantwoordelijk. Ik zeg de dingen vrij direct en geef mensen de ruimte om te leren en te groeien.
IK HOOP EEN WERELD TE ZIEN WAARIN MENSEN ALS HUN VOLLE ZELF DOOR HET LEVEN KUNNEN NAVIGEREN, ZICH VEILIG EN BEZIELD VOELEN, EEN WERELD WAARIN DIT NIET EENS EEN DISCUSSIE ZOU HOEVEN TE ZIJN.
Wat zijn je stoutste dromen voor de queer-gemeenschap?
Mijn wildste droom is niet iets wilds, het is gewoon dat mensen vrij kunnen leven. Ik wil over straat lopen zonder dat iemand iets tegen me zegt. Ik wil niet dat iemand opstaat en wegloopt als ik naast hem in een bus zit. Ik wil iets kunnen zeggen en niet dat iemand commentaar heeft op of verbaasd is over het feit dat ik een opleiding heb genoten en duidelijk spreek. Ik wil dat mensen ongestoord hun leven kunnen leiden, op een echte manier, niet op een aardig-zolang-je-met-me-praat of aardig-tot-je-infiltreert-in-mijn-privilege manier. Ik hoop een wereld te zien waarin mensen als hun volle zelf door het leven kunnen navigeren, zich veilig en bezield voelen, een wereld waarin dit niet eens een discussie zou hoeven te zijn.
Wat zijn sommige gesprekken waarvan je meer zou willen horen nu we naar de bevrijding van queer toewerken?
Kinderen zijn de toekomst. Ik denk dat het belangrijk is om met jongere generaties gesprekken te voeren over wat het betekent om queer te zijn, hoe we elkaar behandelen en wat het betekent om verzorgers te hebben die queer zijn. Ik wil meer gesprekken horen rond het feit dat we allemaal verschillend zijn en hoe we verschillend zijn en wat wel en niet gepast is... iets wat altijd in ontwikkeling is! Toen ik op de lagere school zat, was de terminologie heel anders; we hadden nog geen termen voor zoveel identiteiten. Het was zo indrukwekkend om eindelijk iemand te ontmoeten die zich panseksueel identificeerde - het is prachtig om jezelf in een woord te zien. Als kind zag ik dat niet - je was of homo of hetero. Je kon niet biseksueel zijn. Dat was geen echt ding. Er waren al die randvoorwaarden. Ik denk dat het belangrijk is kritisch te zijn over wat die grenzen zijn, waarom ze er zijn en hoe en waarom dat niet volstaat, want we zijn allemaal verschillende mensen. Dat moet al op jonge leeftijd geleerd worden.
En, nu we daarover gesproken hebben, welke erfenis zou je willen achterlaten?
Op een gegeven moment zou ik dolgraag een kind willen hebben. Of kinderen, wie weet? Ik zou graag willen dat ze niet hoefden op te groeien zoals ik opgroeide. Ik had zelf veel voorrechten toen ik opgroeide, maar er zijn nog steeds dingen die ik altijd moet - en nog altijd zal moeten - omzeilen. Ik zou graag een nalatenschap hebben van mensen die weten dat ze hun eigen waarde en autonomie kunnen vinden buiten de opvattingen van anderen om, en dat als iets verkeerd voelt, het dat waarschijnlijk ook is. Ik zou graag een bezield, doelgericht leven willen leiden. Ik zou graag willen dat mensen zich gesterkt, bezield en vreugdevol voelen. Ik wil dat mensen weten dat je niet fout bent alleen omdat je een ander misschien een ongemakkelijk gevoel geeft.
Ten slotte zal er veel buiten je controle zijn. Er zal veel zijn dat je verdrietig maakt. Ik wens niemand verdriet toe, maar het zal komen. Ik hoop dat je leert dat eraan toegeven net zo belangrijk is als aan je vreugde toegeven, want het verdriet kan helpen om de vreugde te onderbouwen.
Je kunt Corinnes vreugde niet stelen – maar je kunt wel je eigen vreugde vinden.
Als je net zo ontroerd bent door Corinnes kunst als wij, download het dan. Stel het in als de achtergrond van je bureaublad. Plak het op de deur van je slaapzaal. Knip het sjabloon uit en breng het aan op je 501®-broek. Verf het erop (bleken werkt ook). Maak het gewoon van jezelf.
Laat je het liever aan de professionals (oftewel ons) over? Ga dan langs bij je plaatselijke Levi's® Tailor Shop, en wij zullen je op je wenken bedienen.
Dit interview is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.