JAK POKAZUJESZ, KIM JESTEŚ?

W Levi's® autentyczne wyrażanie siebie jest podstawą wszystkiego, co robimy – z całą pewnością naszych ubrań, ale też naszych wartości. Dlatego tegoroczna kampania Pride mówi o swobodnym wyrażaniu swojej osobowości, ale też ma wyższy cel. Chcemy podkreślić, jak pokazywanie, kim naprawdę jesteśmy – poprzez to, jak się ubieramy, zachowujemy, kochamy, tworzymy i traktujemy innych – daje nam siłę, by pomagać naszym społecznościom.

Nazywam się Dalzell i postrzegam siebie jako osobę niebinarną. Moja rodzina pochodzi z Guerrero, a ja teraz mieszkam w mieście Meksyk. Eksperymentuję z tekstyliami i wykorzystuję ścinki materiałów, aby tworzyć sztukę i ubrania. Czasami robię ubrania dla innych niebinarnych osób. To naprawdę piękne: widzieć, że ludziom podoba się twoja sztuka i że do nich przemawia.

Moja ciocia i babcia nauczyły mnie szyć ręcznie, gdy miałem pięć lat. Zaczęłam pracować jako model, by kupić sobie maszynę do szycia – w szóstej klasie uszyłem moją pierwszą koszulę.

W 2020 roku nie czułam się związany z moim ciałem i tym, jak widzieli mnie ludzie. Bardzo schudłam z powodu okropnych wyobrażeń, jakie miałem na temat tego, jak powinna wyglądać osoba niebinarna.

Tym, co mnie ocaliło, było szycie dla siebie ubrań – ponieważ wtedy nie trzeba się zastanawiać nad tym, jaki się ma rozmiar. Lub nad tym, czy to ubranie damskie czy męskie. Po prostu robisz ciuchy dla siebie. Ubrania są dla ludzi – a nie ludzie dla ubrań.

Tym, co sobą pokazuję, jest odwaga. I kruchość. Myślę, że te dwie cechy dobrze do siebie pasują, ponieważ trzeba mieć odwagę, by pozwolić sobie na kruchość.

Mam nadzieję, że to, że jestem kim jestem i że robię to, co robię inspiruje innych, by poczuli, że nie muszą dopasowywać się do niczyich standardów – tylko do swoich własnych.

Cake: Jeśli możesz, przenieś się do miasta. Wychowałam się w Nowym Jorku, gdzie jest około miliona homoseksualnych osób z mojej portorykańskiej rodziny. Ale jeśli mieszkasz gdzieś, gdzie nie jest bezpiecznie – nie dziwię się, że zostajesz w szafie. Masz tylko jedno życie i musisz je po prostu przeżyć. Będziesz robić rzeczy, przez które inni będą nieszczęśliwi, ale musisz żyć w zgodzie z tym, kim jesteś. Twoje szczęście jest najważniejsze. Tak jest.

Britt: Polub to, kim chcesz zostać, i zacznij w ten sposób pokazywać się światu. W moim przypadku dopiero kiedy zaczęłam wyglądać dokładnie i w pełni jak ktoś, kim się czułam – chodzi o piercing, tatuaże, włosy, wszystko – zaczęłam to wyrażać.

Inna rzecz: prowadź dziennik swojej podróży. To też część wyrażania siebie: pozwala zobaczyć i docenić, jak się rozwijasz, i pozwala spojrzeć wstecz i pomyśleć o tym, jak daleko udało ci się zajść.

Cake: Najlepsze, co możesz zrobić jako sojusznik, to słuchać. Nawet ludzi, z którymi się nie zgadzasz – o ile nikogo oni nie krzywdzą. Wiele z problemów trawiących współczesny świat bierze się stąd, że ludzie nie słuchają siebie nawzajem. Wszyscy mamy nieuświadomione uprzedzenia, nawet społeczność queer. Nie musisz mnie rozumieć, tylko mnie szanuj.

Britt: Poczekaj, nim wydasz jakiś osąd. Nigdy nie wiesz, jakie ktoś ma życiowe doświadczenia. Tak jest. Nic więcej nie trzeba dodawać. I aktywnie słuchaj. Jest różnica pomiędzy słuchaniem a słuchaniem aktywnym. Ten drugi sposób pozwala ci postawić się na czyimś miejscu.

Nazywam się Tanaka, jestem z Londynu. Ludzie nazywają mnie artystą słowa mówionego, ale ja nazywam siebie poetą. Podczas pandemii zostałem ratownikiem w zakresie zdrowia psychicznego. Prowadzę warsztaty wspierające w pisaniu, wyrażaniu siebie i osiąganiu autonomii – pokazuję, jak odnaleźć siebie i praktykować regulację emocjonalną oraz wyrażać to, jak się codziennie czujesz.

Kiedy zrozumiałem, że jestem trans, przebywałem w środowisku, w którym to nie było akceptowane, wtedy zacząłem pisać, był to mój sposób na opanowanie napięcia i zwątpienia w siebie.

Ty, co sobą pokazuję, jest współczucie. Łatwo mieć opinie – każdy może je mieć, bo są darmowe. Natomiast za współczucie każemy ludziom płacić, a powinno być za darmo.

Wiem jak to jest, gdy musisz bardzo dużo z tego, kim jesteś, ukryć w momencie, w którym przechodzisz przez pewne drzwi, i jakie to potrafi być trudne. Zatem daję moje wiersze innym, tak jak daje je sobie, bo ja jestem innymi ludźmi. Dostrzegam siebie w ludziach, którzy mnie słuchają.

Myślę, że ważne jest, by opowiadać historie – ponieważ kto inny podzieli się historią, którą inni boją się opowiedzieć lub której opowiedzieć nie mogą?

Jeśli nie możesz być najprawdziwszym lub najprawdziwszą sobą na poziomie wewnętrznym, zachęcam cię, by raz w tygodniu przez minutę pisać, jak się czujesz. Mierz sobie czas. A potem ta minuta stanie się pięcioma, a potem dziesięcioma, bo przez te kilka minut nie będzie cię obchodzić niczyje zdanie. Będziesz tylko ty i twój długopis, twój notatnik, który dotrzyma tajemnicy. W prowadzeniu dziennika właśnie o to chodzi – o zachowywanie swoich własnych tajemnic.

Poza tym ostatnio odkryłem kluby komediowe. Bycie artystą komediowym to coś, czego się na serio boję, ale cudza odwaga mnie podnosi na duchu – to pomaga.

Bądź pierwszą osobą w pomieszczeniu, która powie, jakie są jej zaimki. To mówi tak wiele w tak niewielu słowach.

W ten sposób mówisz wszystkim „Jestem sojusznikiem lub sojuszniczką i wiem, że są na świecie inni ludzie, do których ich zaimki nie pasują tak dobrze, jak moje do mnie”.

Fajnie jest chodzić do klubów dla gejów. Wydarzenia równościowe są świetne. Ale czy poprawiasz mamę, gdy użyje wobec twoich przyjaciół niepoprawnej formy gramatycznej?

Poza tym, jeśli to bezpieczne, reaguj. Nie musisz dużo mówić, ale jeśli odezwiesz się, gdy widzisz, że jakaś osoba jest dręczona, to jest to dla niej duża zmiana: mniej się boi i nie czuje się już taka samotna.

Jestem Toshi. Pochodzę z Nagoya w Japonii, ale teraz mieszkam w Tokio. Jestem właścicielką Tokyo Rebels Inc. Jako że jestem właścicielką agencji modelingowej, ludzie oczekują, że będę wyglądać i ubierać się w pewien sposób. Ale ja nie lubię być szufladkowana. Dlatego zjawiam się na spotkaniach w irokezie, a ludzie reagują „O wow! Kto to jest?”.

Kiedy byłam młoda, bycie homoseksualnym i bycie sobą NIE było okay. Nie miałam bezpiecznej przestrzeni. Zatem musiałam stworzyć sobie własną. Modeling był świetnym sposobem, by ściągnąć do Tokio różnorodnych, tęczowych ludzi i stworzyć dla nich świat, jaki chciałabym mieć, gdy byłam queerowym dzieciakiem w Japonii.

Tym, co sobą pokazuję, jest bunt. Jestem w 110% queerową sobą – a w Japonii pokazywanie się jako kobieta queer, która nie ubiera się w „tradycyjnie” kobiecy sposób, to już wyraźna deklaracja, ponieważ w mojej kulturze ludzie zakładają, że gdy jesteś kobietą, musisz się ubierać i zachowywać w określony sposób. Chcę złamać wszystkie te zasady.

Myślałam, że przemysł modowy w Japonii będzie bardziej otwarty, ale tak nie jest. Chcę mieć odwagę być inna, przesuwać granice i poszerzać ludziom horyzonty – pokazywać im, że istniejemy, że to naturalne i że wszyscy powinni czuć się częścią społeczności.

Odetnij się od ludzi, którzy cię oceniają lub unieszczęśliwiają. To czasem ciężkie, ale tak właśnie zrobiłam.

Życie jako ktoś, kim nie jesteś, albo dążenie do tego, by się zmienić, nigdy cię nie uszczęśliwi. Dlatego stwórz swoją własną przestrzeń pełną ludzi, którzy kochają cię i cenią za to, kim jesteś.

Protesty to nie jest coś, co spotyka się w Japonii często, dlatego chciałabym, żeby ludzie częściej zabierali głos. Szczególnie heteroseksualni mężczyźni, ponieważ tutejsza kultura jest zdominowana przez mężczyzn.

W Japonii społeczność LGBTQ nie ma praw. Nie możemy nawet zawierać małżeństw. Ciężko jest żyć w sposób jawny, mówiąc otwarcie, kim się jest. Niektórym ciężko przychodzi bycie po prostu sobą.

Ale mężczyźni mają tak dużo władzy. To oni mogą coś zmienić.

Nazywam się Sean. Pochodzę z San Bruno w Kalifornii. Teraz jestem instruktorem w Stud Country, klubie zrzeszającym miłośników line dance, który odwiedza różne lokale w Los Angeles. Historia tańca country praktykowanego przez osoby queer jest dla mnie naprawdę fascynująca. Chcę utrzymać tę tradycję przy życiu, pomagając jej się zmieniać i rozwijać.

Nigdy nie miałem zamiaru zostać instruktorem. Kiedy przeprowadziłem się do LA, ktoś opowiedział mi o Oil Can Harry’s, barze gejowskim czynnym od 1968 roku, który dwa razy w tygodniu organizował wieczory line dance. Natychmiast się zakochałem i przez pięć lat byłem tam codziennie. A potem stało się coś smutnego: Oil Can Harry’s zamknął się podczas Covid.

Chcąc wypełnić tę pustkę, przyjaciel prowadzący studio tańca zapytał, czy chciałbym uczyć. Pojawiło się sporo osób, które nigdy wcześniej nie tańczyły line dance i stworzyła się zupełnie nowa społeczność.

W końcu nie możesz tańczyć line dance sam. Możliwość budowania queerowej społeczności tańczącej line dance jest dla mnie ważna. W tym nie chodzi już tylko o mnie. Lecz o wszystkich. Bycie razem na parkiecie jest strasznie tandetne, mega zabawne i zaj*****cie piękne.

Pokazuję się „każdego dnia”. Czasami pokazujesz się tylko po części, i to wystarczy. Nie musisz być w centrum uwagi ani robić na nikim wrażenia. Wystarczy bycie obecnym każdego dnia – i tak pomagasz wszystkim poczuć tę dobrą energię.

Kiedy znajdziesz bezpieczną przystań, trzymaj się jej. Czy jest to hobby, społeczność, praca – możliwość regularnego bycia częścią czegoś większego pomaga ci przeżyć tydzień i sprawia, że wszystko jest w porządku…

Tym był dla mnie line dance, kiedy zaczynałem, a teraz mam okazję dzielić się tym z innymi ludźmi.

Jeśli nie masz jeszcze tego czegoś, znajdź sobie przyjaciela lub przyjaciółkę i spróbujcie czegoś nowego. Wyobraź sobie wszystkie dobre rzeczy, jakie mogą z tego wyniknąć. Tak bałem się uczyć tańca. Ale zamiast martwić się, że będę to robić źle, zastanowiłem się „Jak mogę to robić dobrze?”.