Papi Juice!

In deze interviewserie laten we je kennismaken met de mensen die ons het meest inspireren: creatievelingen, educatievelingen, activisten, gemeenschapsleiders en de alledaagse supermensen die ons scherp houden. We geven je een inkijkje in hun dagelijkse levens, thuishavens en werkruimtes. We hebben het over motivatie en inspiratie, en natuurlijk alles dat met stijl te maken heeft.

Maak kennis met de muzen van deze maand: dj Adam Rhodes, illustrator en artdirector Mohammed Fayaz en dj Oscar Nñ. Individueel zijn het inspirerende artiesten op hun eigen vlak, en samen vormen ze Papi Juice, een kunstcollectief dat queer en transgender mensen van kleur een podium wil bieden. Waar kunst, muziek en het nachtleven samenkomen, daar is Papi Juice altijd te vinden. De legendarische evenementen die het collectief in New York heeft georganiseerd, getuigen van de revolutionaire kracht van een goed feestje.

Ter ere van de Pride-maand zijn we met deze drie vrienden om de tafel gaan zitten voor een goed gesprek over zichtbaarheid, toegankelijkheid en intentionaliteit. Lees verder om meer over hen te weten te komen in hun eigen woorden.

Hoe hebben jullie drie elkaar ontmoet?

Oscar: We hebben elkaar leren kennen op Tumblr! In 2013 deelden we allemaal onze unieke interesses, en voor de ontwikkeling van onze esthetische inzichten keken we verder dan wat we door de media voorgeschoteld kregen. Of het nu gaat om aparte scènes uit films in vreemde talen, foto’s van iconische zwarte en bruine modellen of selfies die ons gevoel voor eigenwaarde een geheel nieuwe dimensie gaven. Daar ontdekten we onszelf en elkaar. Het element dat onze band echt onbreekbaar maakt, is onze gedeelde liefde voor Mark Aguhar, de inmiddels overleden artiest die ons nog steeds inspireert en ons zoveel heeft geleerd over het ontmantelen van systemen van onderdrukking. Het was op Tumblr dat onze ogen voor het eerst geopend werden voor de solidariteit tussen zwarte mensen, de inheemse bevolking en mensen van kleur (de BIPOC-gemeenschap in de VS), dat we voor het eerst geconfronteerd werden met de terminologie die daarmee samenhangt en doordrongen raakten van de kracht en schoonheid van onze vele uiteenlopende identiteiten. Ik weet niet of dat kwam door een soort algoritme, maar we begonnen elkaar te volgen en zo zijn we vrienden geworden.

Wij houden van Tumblr-vriendschappen!

Oscar: Als het op Tumblr begonnen is, dan weet je dat het oud is.

Wat is het verhaal achter de naam “Papi Juice”?

Mohammed: Oscar en Adam hebben een paar dagen lang wat ideeën over en weer gegooid, ze zaten te brainstormen op zoek naar iets dat ondeugend was, maar ook verleidelijk. Een van de eerste ideeën kwam van onze vriend Joelle, een artiest uit Chicago, die de naam “Dominican Baby Shower” voorstelde. Dat was precies de vibe die we wilden, maar het was wel een mondvol. Een paar tequiladrankjes en vreemde ideeën later kwam er “Papi Juice” uit en we wisten dat het perfect was.

Dus wat is Papi Juice nou precies?

Mohammed: Dat is de grote vraag… Papi Juice is een kunstcollectief en een creatieve studio die zich ervoor inzet om queer en transgender mensen van kleur een podium te bieden, een plek waar zij erkenning vinden en hun levens vrijuit kunnen vieren.

Adam: We waren op een dag wat galerieën aan het bezoeken en toen zei Oscar opeens: “We moeten samen een feest organiseren”. Ik zei meteen: “Ja, dat moeten we doen”, zonder erbij na te denken wat daar allemaal bij komt kijken. Ik had geen idee waar ik in verzeild zou raken. We praatten over het idee om een soort ode te brengen aan onze eigen identiteiten, een plek te creëren waar deze en ook de identiteiten van onze vrienden en geliefden erkend worden. We hadden het erover dat het soort zichtbaarheid dat wij wilden zien er nog niet was: meer queer dj’s, meer trans dj’s… dus dat hebben we onszelf als missie gesteld.

Oscar: Adam zegt altijd dat we deel uitmaken van een lange geschiedenis van mensen die zich hiervoor inzetten. We zijn onderdeel van een lange traditie in het nachtleven, ons werk staat niet op zich. We zijn onderdeel van een kolossale constellatie van mensen die het nachtleven doen stralen, niet alleen in de stad New York, maar over de hele wereld. Dat hebben we in het afgelopen jaar wel gemerkt. We hebben het punt bereikt dat onze geestverwanten letterlijk in alle uithoeken van de wereld te vinden zijn: van Australië tot Estland, van Zuid-Afrika tot Vietnam.

Waarom was er een behoefte om een plek specifiek bedoeld voor QTPOC te creëren?

Papi Juice: Voor veel mensen in de LGBTQIA+-gemeenschap is het nachtleven het beginpunt om nieuwe mensen te ontmoeten. Het is toch wel triest dat je tot je 21e moet wachten om toegelaten te worden tot plekken waar queer zijn zogenaamd zou moeten kunnen, en dan alsnog in een gespannen situatie terecht te komen, waarin je je genegeerd voelt, of nog erger, wordt gezien als een fetisj. Dat is het gevoel dat velen van ons ervaren in onze late tienerjaren of als vroege twintigers. Hoewel sommigen van ons er wel waardering vinden, weten we ook dat er gewoon niet genoeg ruimte is voor nog veel meer mensen. Dus verleggen wij onze aandacht naar andere manieren om een nachtleven op te zetten dat de meest gemarginaliseerde groepen in hun waarde laat, zonder ze te overseksualiseren of hen het idee te geven dat er misbruik van ze wordt gemaakt.

Vóór ons waren er al veel plekken specifiek voor QTPOC in New York, en dat robuuste culturele landschap was de perfecte voedingsbodem voor Papi Juice. We zagen onszelf als een alternatief voor de traditionele LGBTQ-plekken (lees: voor witte homo’s) in Williamsburg en Manhattan. Wij zagen dat onze gemeenschap bestond uit een grote groep mensen die smachtten naar zo’n alternatief. We wilden allemaal een plek hebben waar onze muziek en culturen gevierd kunnen worden, een soort speelplaatsen waar we onze vele genders en identiteiten vrijelijk kunnen uitdrukken en ook gereflecteerd zien. Hierbij is ieder klein detail van groot belang: van de posters tot wie er achter de draaitafel staat, van de beveiliging tot wie er achter de bar staat.

Welke maatregelen nemen jullie om Papi Juice veiliger en inclusiever te maken?

Mohammed: Daar komt best wat bij kijken. Telkens als we een evenement organiseren op een nieuwe locatie, vinden we het belangrijk om eerst een vergadering met de beveiliging te hebben. Gewoon een korte introductie van wie we zijn, hoe onze gemeenschap in elkaar zit, wat voor soort mensen ze kunnen verwachten, dingen die anders kunnen zijn in vergelijking met andere evenementen. Mensen die in dergelijke nieuwe beveiligingsteams werken, zullen dan vaak zeggen: “Oh, maar ik heb al eerder op homofeestjes gewerkt”. Dus dan moeten wij ze eraan herinneren dat ons publiek niet alleen uit homo’s en lesbiennes bestaat, maar uit allerlei verschillende soorten mensen, waaronder ook queers en transgenders. En ook dat zijn paraplutermen waar veel verschillende en uiteenlopende identiteiten onder vallen. Door op die manier de basisregels met de beveiliging af te spreken, geeft het je al een veiliger gevoel. De beveiliging kijkt dan niet meer naar ons als een stel flierefluiters, maar als mensen die zich actief inzetten om ervoor te zorgen dat de ruimte het goede gevoel overbrengt.

Onze programmaring is best variabel. Als het mogelijk is om samen te komen en elkaar persoonlijk te zien, dan is het voor ons heel belangrijk om gratis evenementen overdag te organiseren, voor alle leeftijden, het hele jaar door. Voor dat soort evenementen plaatsen we berichten op onze socialmediakanalen, zodat mensen weten wat voor soort zitplaatsen er beschikbaar zijn, waar de dichtstbijzijnde toiletten zijn, dat soort dingen. We proberen te begrijpen waar mensen zich toe aangetrokken voelen. Dus als jij geen warm gevoel krijgt bij de gedachte aan discolampen, dan hebben we nog genoeg andere evenementen waar je misschien wel naartoe zou willen gaan.

Adam: We geven ook informatie over de toegankelijkheid van de locaties.

Oscar: Voor alle evenementen die we organiseren, hebben we richtlijnen opgesteld. We vragen aan iedereen die wil komen dat ze deze van tevoren doorlezen. We zijn nu alweer acht jaar met Papi Juice bezig en intentionaliteit is voor ons een belangrijk aspect. Het begint vanaf het moment dat ze de kunst van Mohammed zien tot het moment dat ze de deur uitlopen en in hun auto stappen om naar huis te gaan. Dat betekent niet dat al onze ruimtes voor iedereen toegankelijk zijn, maar wel dat we ons best doen met de middelen die we tot onze beschikking hebben. Het is iets waar we constant aan blijven werken.

Papi Juice is een kunstcollectief, maar jullie organiseren ook enkele van de meest legendarische feesten in New York. Hoe verenigen jullie die twee rollen met elkaar?

Oscar: We hadden er nooit bij stilgestaan dat we zouden uitgroeien tot een kunstcollectief. Papi Juice begon in het nachtleven, als losstaande evenementen. Toen er steeds meer werk bij kwam, begonnen we de artistieke aspecten ervan verder te ontplooien met de werken van Mohammed. De volgende stap was de fotografie van de evenementen. Naarmate we ook steeds meer betrokken raakten bij de line-ups van onze evenementen en ze groter werden, voelde het minder aan als losstaande evenementen en meer als ervaringen. En toen zijn we begonnen te denken aan een kunstcollectief, omdat we vanuit dat perspectief beter deze totaalervaringen zouden kunnen neerzetten waar onze gemeenschap zich helemaal in kan onderdompelen. Dus toen besloten we onszelf om te dopen tot kunstenaarscollectief, want op dat punt was het niet meer gewoon een feestje met vijf dj’s. We denken echt heel bewust na over de ruimtes die we creëren.

Adam: Het vormgeven aan ruimtes en ervaringen is waar het in de praktijk op neerkomt. Het woord ‘intentionaliteit’ drukt goed uit op welke manier we in de afgelopen acht jaar onze kunstzinnigheid tot uiting hebben gebracht.

Mohammed: En het nachtleven in New York is altijd al een plek geweest waar kunst, muziek en mode samenkomen. Het oorspronkelijke idee was een feestje, maar we zijn eigenlijk al vanaf het prille begin deze drie verschillende wegen gaan bewandelen, om ze samen te brengen.

Feestjes zijn leuk, maar er zit zoveel meer achter.

Mohammed: In het verleden konden queer en transgender mensen zich niet laten zien, dus underground feesten waren voor hen de enige oplossing. De geschiedenis van het queer nachtleven in New York gaat ver terug, lesbiennes organiseerden in de jaren 20 van de vorige eeuw feesten in Harlem. Als je die tijdlijn volgt, vind je onze voorlopers, de mensen die ons direct geïnspireerd hebben. Mijn visie op het nachtleven is een plek waar mensen die in het daglicht niet mogen bestaan zich veilig kunnen voelen. Ik denk dat het een belangrijke broedplaats is waar mensen moed vinden, verbondenheid, familie. En van daaruit de kracht vinden om ook daarbuiten te laten zien dat ze er zijn.

Hoe kunnen ruimtes inclusiever zijn? Ongeacht of het nu wel of niet om het nachtleven gaat of specifiek op queer mensen gericht is?

Oscar: Daar geven we een workshop over, die duurt maar liefst anderhalf uur, dus als iemand ons wil inhuren, graag! Het is iets waar we constant over nadenken en aan blijven werken. Het begint met intentie. Je moet jezelf afvragen waarom, voor wie en wat je probeert op te zetten. En van daaruit kun je blijven groeien.

Mohammed: Als het op inclusiviteit aankomt, is het goed om naar een ruimte te kijken en jezelf de vraag te stellen: “Wie valt er buiten de boot?” Ik denk dat dit belangrijk is om erachter te komen wat er precies aan de hand is, waar dat door komt en hoe dat opgelost kan worden.

Het uitgangspunt van Papi Juice is het delen van ruimte. Hoe is het jullie vergaan sinds de uitbraak van de pandemie?

Oscar: We hebben een behoorlijke transitie doorgemaakt en wat dat betreft is het handig dat we een kunstcollectief zijn. We moesten al onze creativiteit aanspreken in een tijd waarin het onmogelijk leek om ook maar iets op poten te zetten. Veel van onze activiteiten hebben het afgelopen jaar online plaatsgevonden. We hebben een heel jaar lang virtuele programma’s aangeboden en daar ben ik heel trots op. We hebben nieuwe manieren gevonden om verbonden te blijven met onze gemeenschap, via merchandise, onze Mix-series of onze virtuele evenementen. We denken niet meer alleen in het kader van fysieke ruimtes, maar ook aan virtuele en spirituele ruimtes.

Waar halen jullie deze dagen nog plezier uit?

Adam: Kaytranada en alles wat Lil Nas X doet.

Oscar: Ik ben pas begonnen met mediteren. Ik neem iedere dag vijf minuutjes de tijd voor meditatie en dat heeft me echt geholpen met mijn humeur, ongerustheid en mijn kijk op het leven in het algemeen.

Onze vriend Kelsey Lu heeft pas geleden weer voor het eerst een liveconcert gegeven en wij waren enkele van de gelukkigen die erbij mochten zijn. Het was een nacht die ik nooit zal vergeten. Niet alleen omdat het zo mooi was, of omdat de kunst precies de juiste snaar raakte, maar vooral ook omdat dit het eerste optreden was na een jaar zonder liveshows. Het was voor mij ontzettend speciaal om daarbij aanwezig te mogen zijn.

Mohammed: Ik heb veel gedanst thuis, gewoon in mijn eentje, in mijn ondergoed als ik uit de douche kom. Ik vond het echt leuk om daar tijd voor te hebben, om een beetje gek te doen en me vrij te voelen, en me dan klaar te maken voor de dag.

Wonen jullie drie dicht bij elkaar?

Mohammed: Ja. Oscar woont aan de andere kant van de straat. Adam twee straten verder. En onze studio ligt een paar straten verderop. Het lijkt wel een sitcom! Dat is wel het interessante aan de lockdown, want we wonen in deze gigantische stad, en opeens werd onze wereld beperkt tot een radius van drie straten. Het ecosysteem van onze leefwereld is ontzettend gekrompen – op een positieve manier.

Hoe zou ieder van jullie je persoonlijke stijl omschrijven? En hoe is die beïnvloed door je persoonlijke ervaringen?

Adam: Relaxed, skater, sci-fi homo.

Mohammed: Mijn stijl is vrouwelijk en comfortabel, maar niet comfortabel in de traditionele zin van het woord, maar meer in de trant van wat goed voelt. Dus als ik me comfortabel voel in een heel kort bodycon-jurkje, dan zal ik het dragen ook.

Oscar: Ik ben Weegschaal, weet je wel? Ik ben altijd veel bezig geweest met stijl. Ik ben zeker beïnvloed door mijn ervaringen als een queer, Latijns-Amerikaanse immigrant die nu tien jaar in New York woont.

Wat zal je dragen naar je eerste Papi Juice-evenement na de pandemie?

Oscar: Een look!

Mohammed: We gaan de stad helemaal op zijn kop zetten, dat verzeker ik je.

Adam: Wacht maar af, wacht maar af.

Jullie hebben ruim een jaar de tijd gehad om erover na te denken, dus het moeten wel echt toplooks zijn! Verder geen druk, hoor. Maar nu we het er toch over hebben… hoe komt Papi Juice er na de pandemie uit te zien?

Oscar: De situatie is over de hele wereld natuurlijk heel anders, maar hier in New York lijkt het einde van de pandemie in zicht want het vaccinatietempo ligt hoog. Er wordt veel gepraat over ‘terug naar normaal’, maar wat betekent normaal nog na het afgelopen jaar? Dus ik denk dat dat de eerste vraag moet zijn: wat is normaal? Ik denk niet dat we weten wat normaal is. En dus weet ik ook niet zeker of we ons een voorstelling kunnen maken van hoe het gaat worden. Ik ben er zeker van dat ik er wel uit ga komen, maar nu, na dit jaar van onzekerheid en hopeloosheid dat we achter de rug hebben, vind ik het moeilijk om er iets over te zeggen.

Adam: Hoe het leven na de pandemie eruit zal zien is nog wat vaag. Maar ik kijk er echt enorm naar uit. De zomer hangt al in de lucht. Ik kan niet wachten om weer met vrienden naar het park te gaan. Om nog maar niet te spreken over het moment dat ik weer veilig achter de draaitafel kan staan, er overal om me heen mensen staan te dansen, ik de muziek kan draaien die ik leuk vind en verzoekjes van andere mensen. Dat zijn allemaal dingen waar ik me ontzettend op verheug, maar alles op zijn tijd en alleen met de juiste veiligheidsmaatregelen.

Mohammed: Vóór de pandemie kwamen er soms wel 2800 mensen op onze feesten af. Ik kan me niet voorstellen dat mensen daar nog op zitten te wachten. Dus het zal er zeker niet makkelijker op worden. Maar als ik denk aan de dag dat onze gemeenschap weer samen kan komen in een ruimte, dan voel ik vooral dankbaarheid. Ik zag iets leuks op Twitter: “Ik kan niet wachten om de vrienden van mijn vrienden weer te zien.” Je weet wel, die mensen waar je niet echt bevriend mee bent, maar die je wel graag om je heen hebt? Ik denk dat we er dankbaar voor zullen zijn als we die ruimtes weer kunnen delen, samen zingen met een vreemde die naast je staat, nieuwe vrienden maken in de wachtrij voor de wc, buiten een halfuur staan kletsen met de uitsmijter. Ik mis het allemaal.

En als laatste, maar minstens zo belangrijk: wat doen jullie met Pride dit jaar?

Papi Juice: We proberen weer aan het werk te gaan na 15 maanden bankzitten! Kom op coach, wij willen weer meedoen! Veiligheid, intentionaliteit en de mogelijkheid om het stapje voor stapje te doen zijn voor ons cruciaal. Sommige aspecten zijn nieuw, andere zijn al basisprincipes vanaf het prille begin. We werken aan programma’s voor de publieke ruimte, voor transjongeren en voor onze grote, geweldige gemeenschap om acht grandioze jaren te vieren. Zorg dat je erbij bent op 6, 12 en 26 juni!